''Το Πέταγμα Του Κόνδορα''

Το ‘’Το Πέταγμα του Κόνδορα’’ είναι μια ιστορία αληθινή. Μου την είχε διηγηθεί ένας φίλος γερο-ναυτικός πριν από πολλά χρόνια με λίγα λόγια. Όπως το συνηθίζουν οι ναυτικοί. Χωρίς ονόματα και τόπους. Πολλά απ’ τα γεγονότα της ιστορίας, τα είχε ζήσει από κοντά. Ξαναθυμήθηκα την ιστορία, όταν ένα βροχερό απομεσήμερο, συνόδεψα με βαριά καρδιά, το φίλο μου γερο-ναυτικό στο τελευταίο του ταξίδι. Να τη γράψεις, μου είχε πει, αυτή την ιστορία. Έτσι, κρατώντας την υπόσχεση που του είχα δώσει, πήρα τη θέση του ήρωα, για συμπληρώσω τα κενά και την έγραψα. Πρόκειται για μια δραματική ιστορία που συνέβη πολλά χρόνια πίσω. Σε μια εποχή, που όποιος έφευγε με τα καράβια, είτε από ανάγκη, είτε αναζητώντας την τύχη του, είτε για να κρυφτεί στην απεραντοσύνη της, είτε από αγάπη για τη θάλασσα, έκανε πολλά χρόνια να γυρίσει στο σπίτι του. Ή, δεν γύριζε ποτέ. Είναι χιλιάδες οι ιστορίες που έχουν γραφτεί για τους ναυτικούς μας που χάθηκαν στους ωκεανούς, ή που αποφάσισαν να μείνουν για πάντα στην ξενιτιά. Σήμερα, απ’ τα πρόσωπα της ιστορίας μας κανένα δεν ζει. Η καπετάνισσα, ξεψύχησε ένα πρωινό μουρμουρίζοντας κατάρες για τη μαύρη τύχη της και για τη θάλασσα, που την είχε μισήσει μέσα απ’ τα τρίσβαθα τη καρδιάς της. Η Κωνσταντίνα και η Ρόη, πέθαναν κι αυτές λίγα χρόνια ύστερα απ’ τους άντρες τους, χωρίς να αφήσουν πίσω τους απογόνους. Και η Μελιώ δεν ζει. Ο φίλος μου γερο-ναυτικός που ήξερε πράγματα και καταστάσεις, μου εκμυστηρεύθηκε ότι η Μελιώ πέθανε από μαρασμό. Καθώς φαίνεται, τα χρόνια που πέρασαν, δεν μπόρεσαν να σβήσουν απ’ την καρδιά της την πρώτη της αγάπη, ούτε και να συγχωρέσει τον εαυτό της για το φοβερό μυστικό που κράτησε σ’ όλη της τη ζωή. Και ο ήρωας τη ιστορίας μας, ο καπετάν Νικήτας, που εγώ, ‘’συγγραφική αδεία’’ πήρα τη θέση του, δεν ζει πια. Σε κάποια θάλασσα της Ινδίας, έπεσε σε ψηλό πυρετό και αρνούμενος να πάρει τα φάρμακα που του είχε δώσει στο λιμάνι ο γιατρός, ξεψύχησε κι αυτός ένα πρωινό στη γέφυρα του πλοίου. Μόνο ένας άνθρωπος ζει. Το παιδί του καπετάν Νικήτα και της Μελιώς. Ο φίλος μου γερο-ναυτικός δεν μου αποκάλυψε ποτέ το όνομά του ούτε και πού ζει. Δεν χρειάζεται, μου είπε. Δεν έχει νόημα.